Schmidt Tibor : Prózaverssel*

Nyomtatás

A zöld lámpa alatt
a fehér abroszon
eksztatikus félkörök.
A krizantémok némák.
A zongora hallgat.

Fehér mopsz egy narancssárga széken.
A sötétkék ég csillagoktól tarka, akár az amerikai zászló.
Harmadik emeleti ablakból kinéz egy alvajáró,
s mikor nem találja a Holdat, tisztes polgárként visszabújik a házastársi ágyba.
De Hold nincs.
A Hold egy macskával randevúzik a szomszéd háztetőn.
Az óra ketyeg:
I dő – I dő.
Most jövök a koncertemről,
ahol teljes volt az ováció,
recitáció
és rezgés,
mint a mandolin megütött húrjain.
S mikor felszaladok a lépcsőn és megállok a küszöbön,
a mopszli vádlimba kap.
Te meg lassan felemelkedsz kényelmes kis foteledből.
Magasabb és karcsúbb vagy mint általában,
és abból, ahogy a fürtjeid nyakadra omlanak,
tudom, hogy vártál rám.
És akkor, tettetettközömbösen mondom:
– Jóestét! –
– Ragyogó időnk van.

Aztán pedig:
– Rettenetes szomjúság gyötör.
Erre te egészen közel lépsz hozzám, –
és szó nélkül odanyújtod nekem kicsi,
szépen ívelt
szájad.
…
Fölé hajolok és iszom,
lassan, míg a lámpa, a mopszlikutya és a porcelán Paderewski
el nem kezdenek különös cakewalk-táncot járni
egyre gyorsabban és gyorsabban
és mindennek közepén
egy nagy fekete macska ül
zölden foszforeszkáló szemekkel,
amelyeket már jól ismerek.

De a fénylő szemek lassanként
könnyű, puha ködbe vesznek
és valahol a távolban
az alvilágból
hallom az est húrjait,
amint halkan, misztikusan súgják:
– Vigyél a kanapéra…
______________________________________

Od zielonej lampy
na białym obrusie
kładą się półkola
ekstatyczne.
Chryzantemy milczą.
Pianino słucha.
Biały mops na pomarańczowym taborecie.
Granatowe niebo jest usiane gwiazdami, jak
sztandar amerykański.
Z okna trzeciego pietra wyjrzał lunatyk i nie
spotkawszy księżyca wrócił w łoże małżeńskie,
jak przyzwoity obywatel.
A księżyca nie ma.
Księżyc ma stosunek z kotem na dachu
sąsiedniej kamienicy.
Zegar cyka:
Już czas. Już czas.
Teraz wrócę już zaraz ze swojego koncertu,
pełen owacji,
recytacji
i wibracji,
jak potrącona mandolina.
Kiedy wbiegnę po schodach i stanę na progu.
Mops ugryzie mnie w łydkę,
a ty podniesiesz się z wolna ze swojego maleńkiego,
utulnego fotelika.
Będziesz wyższa i smuklejsza niż zwykle,
a po końcach loków, co ci spadają na szyję,
poznałem, żeś na mnie czekała.
Dlatego powiem jaknajobojetniej:
-Dzień dobry.-
I – -Śliczna pogoda
…-
A potem – -Strasznie chce mi się pić-
Wtedy ty podejdziesz do mnie zupełnie blisko –
blisko
i bez słowa podasz mi swoje małe,
wykrojone,
ładne
usta.
Pochylam się nad nimi i piję,
aż powoli lampa, mops i porcelanowy Paderewski
zaczynają tańczyć jakiegoś dziwnego cake –
walka,
coraz prędzej, coraz prędzej,
a pośrodku tego wszystkiego
siedzi wielki czarny kot z zielonymi
fosforyzującymi oczyma,
które znam tak dobrze.
Ale po trochu i te oczy zaczynają się powlekać
lekką, puszystą mgłą,
a skądś z daleka,
z zaświatów
słyszę cichy, mistyczny szept,
jak szelest strun,
wieczorem.
– Zanieś mnie na otomanę… –